17.อัญชัน



อัญชัน

“ไม้เถาสีครามแก่”




ชื่อวิทยาศาสตร์ (Scientific name) : Clitoria ternatea Linn.
ชื่อสามัญ (Common name) : Clitoria, Butterfly Pea และ Blue Pea
ชื่อเรียกอื่น (Other names) : อัญชัน อังจัน แดงชัน เอื้องชัน
ชื่อวงศ์ (Family name) : Leguminosea
ลักษณะ (Characteristics) : อัญชันเป็นไม้เลื้อยเนื้ออ่อน อายุสั้น ใช้ยอดเลื้อยพัน ลำต้นมีขนปกคลุม ใบประกอบแบบขนนก เรียงตรงข้ามยาว 6-12 เซนติเมตร มีใบย่อยรูปไข่ 5-7 ใบ กว้าง 2-3 เซนติเมตร ยาว 3-5 เซนติเมตร ปลายใบแหลม โคนใบมน ผิวใบด้านล่างมีขนหนาปกคลุม ดอกสีขาว ฟ้า และม่วง ดอกออกเดี่ยว ๆ รูปทรงคล้ายฝาหอยเชลล์ออกเป็นคู่ตามซอกใบ กลีบดอก 5 กลีบ ดอกบานเต็มที่ยาว 2.5-3.5 เซนติเมตรกลีบคลุมรูปกลม ปลายเว้าเป็นแอ่ง ตรงกลางมีสีเหลือง มีทั้งดอกซ้อนและดอกลา ดอกชั้นเดียวกลีบขั้นนอกมีขนาดใหญ่กลางกลีบสีเหลือง ส่วนกลีบชั้นในขนาดเล็กแต่ดอกซ้อนกลีบดอกมีขนาดเท่ากัน ซ้อนเวียนเป็นเกลียว[2] ออกดอกเกือบตลอดปี ผลแห้งแตก เป็นฝักแบน กว้าง 1-1.5 เซนติเมตร ยาว 5-8 เซนติเมตร เมล็ดรูปไต สีดำ มี 5-10 เมล็ด

การกระจายพันธุ์ (Distribution) : อัญชันมีถิ่นกำเนิดในแถบเอเชียเขตร้อน ก่อนจะถูกนำไปแพร่พันธุ์ในแอฟริกา ออสเตรเลีย และอเมริกา ในลาว ไทย เวียดนาม

ช่วงเวลาออกดอก (Flowering Time) : อัญชันเป็นพันธุ์ไม้ที่ออกดอกตลอดปี
ประโยชน์ (Uses and Utilization) : การนำสีจากดอกอัญชันไปผสมอาหารและขนมให้มีสีสันสวยงาม นำดอกสดมารับประทานเป็นเครื่องเคียงคู่กับน้ำพริกชนิดต่าง ๆ นำมาต้มดื่ม หรือนำไปปลูกเพื่อเป็นไม้ประดับตามรั้ว และการนำมาใช้บำรุงผมให้ดกดำเงางาม รักษาอาการผมร่วงหรือผมบาง
สรรพคุณ (Medicinal uses) : ยาพื้นบ้านอีสานใช้รากฝนกับรากสะอึกและน้ำซาวข้าว กินหรือทาแก้งูสวัด ตำรายาไทยใช้เมล็ดรสมันเป็นยาระบาย แต่มักทำให้คลื่นไส้อาเจียน  รากรสขมเย็นนิยมใช้รากดอกขาว  ขับปัสสาวะเป็นยาระบาย ฝนหยอดตาแก้ตาเจ็บ ตาฟาง ทำให้ตาสว่าง ทำยาสีฟัน ใช้รากถูฟัน ทำให้ฟันทน แก้ปวดฟัน รากรสเบื่อเมาปรุงเป็นยากินและพอกถอนพิษสุนัขบ้า
แหล่งอ้างอิง (References) : กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. 2550. พรรณไม้เกียรติประวัติของไทย.บริษัทประชาชน จำกัด:กรุงเทพมหานคร.



ที่มา : http://www.aroka108.comอัญชัน-สมุนไพร-เพื่อสุขภาพ/

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

01.กานพลู

รูปภาพ
กานพลู ต้นกานพลู ชื่อวิทยาศาสตร์  : Syzygium aromaticum (L.) Merrill & Perry ชื่อสามัญ  : Clove Tree ชื่อวงศ์  : Myrtaceae ลักษณะทางพฤกษศาสตร์  :  ไม้ต้น สูง  9-12  เมตร อาจสูงได้ถึง  20  เมตร เรือนยอดเป็นรูปกรวยคว่ำ แตกกิ่งต่ำ ลำต้นตั้งตรง เปลือกเรียบ สีเทา ใบเดี่ยว เรียงตรงข้าม รูปใบหอก รูปรี หรือรูปไข่กลับแคบๆ กว้าง  8-11  ซม. ยาว  32-37  ซม. ปลายแหลมหรือเรียวแหลม โคนสอบแคบ ขอบเรียบ แผ่นใบด้านบนเป็นมัน มีต่อมน้ำมันมาก เส้นแขนงใบข้างละ  15-20  เส้น ปลายเส้นโค้งจรดกับเส้นถัดไปก่อนถึงขอบใบ ก้านใบยาว  1-2.5  ซม. ช่อดอกแบบช่อเชิงหลั่น ออกที่ปลายยอด ยาวประมาณ  5  ซม. ก้านช่อดอกสั้นมาก แต่อาจยาวได้ถึง  1  ซม. ใบประดับรูปสามเหลี่ยม ยาว  2-3  มม. กลีบเลี้ยง  4  กลีบ โคนติดกันเป็นหลอดยาว  5-7  มม. เมื่อเป็นผลขยายออกเป็นรูปกรวยยาวประมาณ  1  ซม. ปลายแยกเป็นแฉกรูปไข่ ยาว  3-4  มม. กลีบดอก  4  กลีบ รูปขอบขนานหรือกลม ยาว  7-8  มม. มีต่อมมน้ำมันมาก ร่วงง่าย เกสรเพศผู้จำนวนมาก ร่วงง่าย ก้านชูอับเรณูยาวประมาณ  7  มม. ก้านเกสรเพศเมียยาวประมาณ  4  มม. ผล รูปไข่กลับกามรูปรี ยาว 
อ่านเพิ่มเติม

07.พริกไทย

รูปภาพ
พริกไทย พริกไทย พริกไทย ชื่อสามัญ  Pepper พริกไทย ชื่อวิทยาศาสตร์  Piper nigrum L. จัดอยู่ในวงศ์พริกไทย ( PIPERACEAE ) พริกไทย  มีชื่อท้องถิ่นอื่น ๆ ว่า พริกขี้นก, พริกไทยดำ, พริกไทยขาว, พริกไทยล่อน, พริกน้อย (ภาคเหนือ), พริก (ใต้) เป็นต้น ลักษณะพริกไทย  ต้นพริกไทยเป็นต้นไม้ที่มีอายุยืน จัดอยู่ในประเภทไม้เลื้อย สูงประมาณ 5 เมตร ลักษณะของลำต้นจะเป็นข้อ ๆ ลักษณะของใบพริกไทยจะมีสีเขียวสด ใบใหญ่คล้ายใบโพ ส่วนลักษณะของดอกพริกไทยจะมีขนาดเล็ก จะออกช่อตรงข้อของลำต้น มีลักษณะเป็นพวง ซึ่งจะมีเมล็ดกลม ๆ ติดกันอยู่เป็นพวง มีถิ่นกำเนิดในประเทศอินเดีย บริเวณเทือกเขาทางภาคตะวันออกเฉียงใต้ สำหรับบ้านเราพริกไทยถือเป็นพืชเศรษฐกิจที่สำคัญชนิดหนึ่ง โดยนิยมปลูกพริกไทยกันมากในจังหวัดจันทบุรี ตราด และระยอง สายพันธุ์พริกไทย  พริกไทยที่นิยมปลูกในบ้านเรามีอยู่ 6 สายพันธุ์ ได้แก่ พันธุ์ใบหนา พันธุ์บ้านแก้ว พันธุ์ปรางถี่ธรรมดา พันธุ์ปรางถี่หยิก พันธุ์ควายขวิด และสายพันธุ์คุชชิ่ง สมุนไพรพริกไทย  เป็นพืชที่มีผลเป็นพวงเม็ดขนาดเล็ก จัดเป็นสมุนไพรที่มีสรรพคุณทางยา และป็นราชาแห่งเครื่องเทศที
อ่านเพิ่มเติม

08.พิลังกาสา

รูปภาพ
พิลังกาสา ชื่อวงศ์  :   MYRSINACEAE ชื่อวิทยาศาสตร์  :    Ardisia   polycephala    Wall . ชื่อสามัญ  :   Ardisia   Polycephala ชื่อพื้นเมือง  : ผักจำ, ผักจ้ำแดง (เชียงใหม่, เชียงราย), ตีนจำ (เลย),  ลังพิ สา (ตราด), ทุรังกาสา (ชุมพร), ราม (สงขลา), ปือนา (มลายู- นราธิวาส) , จิง จ้ำ, จ้ำก้อง, มะจ้ำใหญ่, ตาปลาราม, ตาเป็ด, ทุกังสา และ มาตา อาแย ประโยชน์   : คุณสมบัติชั้นเลิศที่มีความโดดเด่นใน การป้องกัน และรักษาโรคมะเร็งในตับได้ อย่างมีประสิทธิภาพ อีกทั้งช่วยบำรุงตับ ฟื้นฟูตับแข็ง แก้น้ำเหลืองเสียง แก้โรคเรื้อน และแก้กามโรคได้เป็นอย่างดี ลักษณะ( Characteristics ) :  ต้นพิลังกาสา   เป็นไม้ยืนต้นขนาดย่อม มีความสูงของต้นประมาณ2-3เมตร ลำต้นแตกกิ่งก้านสาขาออกรอบต้น แต่ไม่มากนัก  ใบพิลังกาสา  ใบเป็นใบเดี่ยวออกเรียงสลับกันเป็นคู่ ๆ  ตามข้อต้น ลักษณะของใบเป็นรูปไข่ ปลายใบแหลม โคนใบสอบ ส่วนขอบใบเรียบไม่มีจัก แผ่นใบเป็นสีเขียวมัน  มีลักษณะหนาและใหญ่ ส่วนยอดอ่อนเป็นสีแดง  ดอกพิลังกาสา  ออกดอกเป็นช่อตามปลายกิ่งหรือ ตามส่วนของยอด ดอกเป็นสีเหลืองนวล , สีชมพูอมขาว หรือสีขาวแ
อ่านเพิ่มเติม